Rozdział 3. Zguba

- Gdzie mój brat?! Gdzie on jest?! Zostawiłeś go!

W barze panował wyjątkowy rozgardiasz. Stół leżał przewrócony na środku pomieszczenia, a ciekawscy ludzie zebrali się wokół trójki osób, będących źródłem zainteresowania, krzycząc niezrozumiałe w hałasie słowa. Właściciel, poczerwieniały na twarzy od wysiłku, trzymał w pasie najgłośniej wrzeszczącą dziewczynę, wierzgającą w powietrzu chudymi nogami, kopiącą wszystko, co znalazło się w jej zasięgu. Naprzeciw nich stał skołowany mężczyzna; jak większość ofiar dwójki dzieciaków - nietutejszy. Próbował coś wytłumaczyć oszalałej piętnastolatce, ale nie było szans. Sherman zostawił doktora przy wejściu, bo ten się brzydził i sam zbliżył się do zbiorowiska, z rozbawieniem obserwując to widowisko. Wbrew temu, co sobie myśleli wszyscy tu zebrani, w rzeczywistości scena rozgrywająca się przed nimi była najzwyklejszym przedstawieniem ze strony dziewczyny. Gdy w tym perfekcyjnie odgrywanym szale rzucała głową na wszystkie strony, jej długie blond fale latały w powietrzu, tnąc jednocześnie twarz właściciela baru. Jedno z oczu miała wprawdzie zasłonięte czarną przepaską, ale lewe, granatowe, zdawało się krzesać iskry w powietrzu tą wściekłością, która biła z każdego cala jej ciała. Paznokcie wbijała z całych sił w rękę trzymającego ją mężczyzny, z ust wciąż wylatywały oskarżycielskie słowa, wydobywane z zachrypniętego od krzyku gardła.

- Przecież jesteście nawigatorami! Jak mógł się zgubić na własnych terenach?!

- Zabraliście mu przyrządy! Jak miał bez nich wrócić z lasu?!

- Słucham? Nic nie braliśmy!

- To co jest niby w twojej kieszeni?!

Tłum zabuczał, gdy mężczyzna wyjął kompas. Na jego twarzy odmalował się szok.

- Przysięgam, że nie wiem…

- Pójdziesz tam teraz i go znajdziesz, rozumiesz?! – warknęła ostro, wskazując ręką drzwi.

Właściciel budynku powoli odstawił ją na ziemię i padł wykończony na krzesło. W tym momencie blondynka dostrzegła Shermana i w jednej chwili maska rozwścieczonej siostry, której brat zaginął, znikła i zastąpiła ją szczera radość. Podbiegła do niego i uścisnęła mocno, a ten poklepał ją po głowie.

- Hej, hej, ciebie to już wieki nie widziałam!

- Cześć, Nancy. Praca mi pochłania cały czas…

- Wiem, wiem. Ale mów: co u ciebie? Jak ci się wiedzie? Zarabiasz już więcej? Dowiedziałeś się czegoś o tej nowej grypie? Czy jeszcze nie? Pewnie nie, w końcu jak nikt nie ma o niej żadnego pojęcia, to jak ty byś mógł, prawda? W ogóle słuchaj, wiesz co ten Will idiota zrobił? Założył się z jakimś facetem o kasę, że wypije słoik z rybką, która, tak swoją drogą, należała do mnie i żyła już trzy miesiące i nie zapowiadało się na to, żeby miała umierać… Bo wiesz, one zawsze padają tak szybko, no i się cieszyłam, że ta tyle wytrzymuje, jak jakiś wojownik, nawet ją tak nazwałam, bo Numer Trzydzieści Cztery za długo się wymawiało i mnie to irytowało. W każdym razie to zrobił! Wypił wodę razem z Wojownikiem! I zwymiotował potem, więc facet stwierdził, że się nie liczy. Myślałam, że go zabiję. Dobra, ale powiedz coś w końcu. – Spojrzała na niego, trzepocząc długimi, gęstymi rzęsami, wciąż trzymając go w uścisku.

Kupiec zaśmiał się i rozplótł jej ręce, prowadząc do stolika najbliżej drzwi, gdzie siedział Falk.

- Mamy dla was ciekawą pracę.

- O, pewnie.

Chłopak zmarszczył brwi, zatrzymując się.

- Nie zapytasz jaką?

- Jak mówisz, że ciekawa, to na pewno taka jest. Poza tym proponujesz ją ty, więc tym bardziej powinniśmy ją przyjąć. – Wyszczerzyła zęby. – Powiem Willowi.

- To niebezpieczna-

- Oszczędź. - Machnęła lekceważąco ręką. - Nadstawiamy karku każdego dnia.

- W porządku. – Sherman pokręcił głową z niedowierzaniem, odwzajemniając uśmiech. – Jutro o świcie na placu głównym. Przygotujcie zapasy na jak najwięcej dni. Będziemy głównie podróżować. Świetnie, teraz już tylko muszę znaleźć Dana…

- Daniela? Siedzi o, tam.

Nancy wskazała palcem stolik w przeciwległym kącie baru. Gdy tylko to zrobiła, mężczyzna, który tam siedział, uniósł głowę i spojrzał wprost na nich, choć jeszcze sekundę temu patrzył w zupełnie przeciwnym kierunku. Wyprostował się i światło padło na jego twarz, ukazując kwadratową szczękę, którą wraz z policzkami porastała brązowa szczecina. Orli nos dzielił parę piwnych oczu, z których jedno przecinały dwie pionowe blizny. Przez chwilę wpatrywali się tak w siebie nawzajem, aż tamten zdjął kaptur i poklepał stół, jakby przywoływał do niego psa. Sherman powstrzymał się od zrobienia kwaśnej miny na ten pokaz zlekceważenia i podszedł, aby usiąść naprzeciw niego. Nie odezwał się jednak. Czekał, aż Dan zacznie rozmowę, skoro zaprosił go do stołu. Chciał chyba przetestować cierpliwość kupca, bo swoimi niedźwiedzimi dłońmi zaczął dłubać nożem w blacie, co chwilę odgarniając zapuszczone i brudne włosy, które opadały mu na twarz. Przeliczył się jednak, bo Shermanowi tej cechy nigdy nie brakowało.

- Co cię tutaj sprowadza, chłopcze? – zapytał w końcu mężczyzna. – Słyszałem, że ostatnio dobrze ci się powodzi dzięki sprzedanym informacjom. Czyżbyś chciał przepić pieniądze?

- Taką odpowiedź podsunął ci twój łowiecki zmysł?

- Łowiecki? – prychnął. – Nie, on raczej nie uaktywnia się wśród bezmyślnego bydła. – Wskazał czubkiem noża doktora Falka, siedzącego jak na szpilkach wciąż w tym samym miejscu. – Kto to jest? Prowadzi jakieś badania?

- Och, cóż się stało? Zrobiłeś się jakiś ciekawski, Danielu – zakpił chłopak.

- Nie ufam ludziom, którzy boją się ubrudzić choćby opuszek paluszka. – Wbił znów w niego to swoje spojrzenie. Sama postawa tego mężczyzny sprawiała, że gdyby spotkało się go  na pustej ulicy, w głowie rozdzwoniłby się czerwony alarm, wściekle piszczący „uciekaj”. Natomiast to spojrzenie mówiło, że jeszcze wiele o tym świecie nie wiesz, a jak nie będziesz ostrożny, to ten właśnie świat cię połknie i nie będzie na tyle litościwy, by przełknąć w całości. Przeżuje cię, rozgryzie, zmiele na kawałki i najpewniej wypluje, dając ci złudną szansę na pozbieranie się, czekając, aż padniesz z wycieńczenia i wtedy się ciebie pozbędzie. Dla Shermana ten człowiek był jak dla dziecka zamknięty, niedostępny pokój we własnym domu. Nieznajomość, co było w środku, doprowadzała go do szału. Jednocześnie gdzieś tam w głębi odczuwał strach przed poznaniem tego. Tak jakby mogło to na niego jakoś wpłynąć. – Ty też nie powinieneś.

- Podjąłem się tylko u niego pracy. To nie oznacza, że mu ufam.

- Pracy?

- Zdobycie materiałów. Przekazanie listów. – Nachylił się do niego. Wiedział, komu może zdradzić szczegóły, a komu nie. – Wynalazł recepturę na kamień filozoficzny.

- Masz na myśli ten mityczny kamień?

- Potrafi uleczyć każdą chorobę.

- Tak? Może jeszcze przywraca do życia? – Dan wbił nóż w stół i splótł dłonie. – Ufasz mu, że mówi prawdę. Wiesz, kiedy byłem jeszcze mały, ktoś opowiedział mi pewną przypowieść o żabie i skorpionie. Znasz ją może? – Widząc, że Sherman kręci głową, kontynuował: - Żaba i skorpion stali na brzegu rzeki i musieli przeprawić się na drugą stronę. Skorpion zapewniał żabę, że nic jej nie zrobi, w końcu jeśli dźgnie ją kolcem, oboje zatoną i nic by z tego nie miał. Przekonał tym żabę. W połowie drogi jednak to zrobił. Gdy żaba zapytała, dlaczego, bo przecież on też zginie, wiesz, co odpowiedział? „Taka moja natura”. To naukowiec, Sherman.

- Zdaję sobie z tego sprawę, ale co takiego mogłoby się wydarzyć? Jeśli to prawda, ile stracimy, jak się wycofamy?

- My? – Mężczyzna zmarszczył brwi. – Proponujesz mi tę pracę?

- Pokrywa się to z tym, co robisz na co dzień, prawda? Wynagrodzenie jest ogromne. Jutro o świcie wyruszamy z placu głównego.

Dan zamilkł, zastanawiając się dłuższą chwilę.

- Właściwie jestem ciekaw, jak to się zakończy. Wyruszam z wami. – Wstał, wyjął nóż z blatu i wsadził do pochwy przytroczonej do pasa. W tym momencie górował nad wszystkimi, którzy znajdowali się w pomieszczeniu. – Na twoim jednak miejscu potraktowałbym to jak planszę szachów. Planuj kilka kroków do przodu. Obserwuj przeciwnika.

Daniel ruszył do wyjścia, ale nim przekroczył próg, poklepał doktora po ramieniu z siłą, pod którą siwy człowiek aż się ugiął. Sądząc jednak po jego oczach, bardziej ze strachu przed nią, niż z bólu, który niekoniecznie zadała.

- Łowieckie metafory… - mruczał zirytowany Sherman pod nosem. Gdy tylko zrównał się z Falkiem, poczęstował go swoim zawodowym uśmiechem. – To już wszyscy. Jak się panu podoba kompania?

- Jest…

- Idealna, wiem. W takim razie wezmę od pana te listy teraz.

- Astrid…?

- Tak, Grace?

W ciasnej sypialni na podłodze leżały dwa materace w odległości pół metra od siebie. Tak jak pościel, poduszki i koc, czyszczone były miesiąc temu. Dziewczyny na nich leżące zwróciły się głowami do ściany, do której przygwożdżono dwa łapacze snów. Piórka drżały lekko, poruszane nikłym wiatrem, wpadającym przez uchylone okno. Tak samo wprawiał w ruch drobne dzwoneczki, wiszące nad schodami. Wydzwaniały teraz kojącą, lecz smutną melodię, jakby wyczuwały gorzkie pożegnanie, które miało nastąpić.

- Myślisz, że to prawda, że ten kamień potrafi uleczyć wszystkie choroby?

- Nie wiem, Grace. Nie spodziewam się zbyt wiele.

- Ale gdyby leczył…

- To co?

- Myślisz, że wyleczyłby też moją?

- Przekonamy się.

- NIE!

Sherman zatrzymał się wystraszony, gdy jakaś stara kobieta złapała go z krzykiem za przegub. Miała zaciśnięte oczy i drugą ręką błądziła w powietrzu, jakby czegoś szukała. Setki zmarszczek przecinały jej spaloną na słońcu twarz, siwe włosy zwisały w pojedynczych strąkach z czubka głowy.

- Nie idź tam, chłopcze!

- Co pani bredzi? – Próbował się wyrwać, ale bezskutecznie. Uścisk miała żelazny.

- Zguba tam na ciebie czeka!

- Pieniądze, owszem. – Szarpnął się, w końcu uwalniając. – Dla niektórych to synonimy…

Przysiadł na tych samych schodach, na których wczoraj znalazł doktora i wpatrzył się w miejsce, gdzie będzie wschodziło słońce. Z uwagą obserwował, jak niebo nabiera błękitnego koloru; im mniejszy cień dzielił go od promieni słonecznych, tym większy niepokój go ogarniał. Nie umiał go uzasadnić. W końcu nigdy nie był zabobonny i w uliczne triki „magiczne” nie wierzył. Tak samo nie był przekonany do tego, co mówił mu Dan. Mimo tego nie potrafił uciszyć głosu w głowie, który wciąż powtarzał mu „źle zrobiłeś. Zawracaj”. Tak samo nie potrafił się go usłuchać. Trwał więc w bezruchu, do tego stopnia zaabsorbowany myślami, że przegapił moment, w którym słońce przedzierało się przez ściany budynków. Zagryzł wargę, postanawiając w duchu kilka bardzo istotnych rzeczy, właściwie nie różniących się niczym od tego, co robił każdego dnia. Zdobyć informacje. Wiedza jest potęgą. Już dawno to odkrył. Potęga natomiast to władza, a władza w nieodpowiednich rękach staje się groźną bronią. Nie chciałby przypadkiem przyczynić się do stworzenia jej. Nie umiał sobie jednak wyobrazić, by ten roztrzepany staruszek mógłby umyślnie kogoś skrzywdzić. Pewnie tamta kobieta miała na myśli samą ich podróż, która na pewno nie będzie łatwa. Zaczął nawet wątpić, czy to dobrze, że wziął bliźnięta. Wprawdzie nie można im ująć sprytu, ale jeśli jakimś cudem trafią na Dzikich? Zaatakują ich zwierzęta? Wtedy będą bezbronni. Czy Daniel obroni ich wszystkich? I czy w ogóle to zrobi, bo przecież nie ma wobec nich takich zobowiązań? Im dłużej Sherman nad tą całą wyprawą myślał, tym bardziej się zasępiał i tym więcej pytań „ a co jeśli…?” sobie zadawał.

A co jeśli wszystko pójdzie źle?