Rozdział 8. Azyl

- Słucham.

Odezwał się cierpliwie, ale wyraźnie ponaglająco. Wszyscy jednak patrzyli jak zaklęci na obraz malujący się przed nimi, nawet nie drgnęli. Słowa mnicha nie docierały do nich. Ślina napłynęła im do ust, w brzuchach zaburczało głośno, ręce aż świerzbiły, żeby złapać chociaż jeden z tych soczystych plonów i wgryźć się w niego, poczuć smak owocu innego, niż nadgniłe jabłka. Grace pierwsza ocknęła się z czaru. Zrobiła parę kroków do przodu, a gdy nieznajomy sięgnął, by ją przytrzymać, wywinęła mu się; sadząc ogromne susy, jakby zaraz miały jej się zerwać ścięgna, dopadła do pierwszych krzaków z czerwonymi malinami. Kolana wbiła w ziemię i nachyliła się. Wzięła głęboki wdech, zaciągając się zapachem, a potem przyjrzała się roślinie. W życiu nie widziała czegoś tak pięknego. Małe kuleczki, obrośnięte zabawnie włoskami, układały się jakby w lejek. Wokół słyszała bzyczenie, cykanie, dziwne dźwięki, których nie rozpoznawała. Nagle zdała sobie sprawę, że ktoś nad nią stoi. Uniosła wzrok. Był to chudy mężczyzna, jednak nie tak, jak wszyscy w miastach. Nie miał zapadniętych policzków, a jego cera wydawała się całkiem zdrowa. Miał miłe, ciepłe spojrzenie. Skinął głową na krzak. Pozwalał jej się poczęstować. Nie musiał jej długo namawiać. Grace natychmiast zerwała malinę, obejrzała ją jeszcze raz ze wszystkich stron, powąchała, podstawiając sobie pod nos, a potem dopiero włożyła do ust, trzymała je jednak półotwarte. Chciała przedłużyć tę chwilę rozkoszy. Lata jedzenia czerstwego chleba, od święta nadgniłych jabłek, czasami śmierdzącego mięsa, korzonków, kleistych papek bez smaku doprowadziły ją do tego. Słodki smak rozpłynął się w jej ustach, drobne pestki utykały między zębami, a ona leżała na trawie z szerokim uśmiechem i zamkniętymi oczami, z których spływały łzy szczęścia.

- Nie zmuszajcie mnie do interwencji - mnich nie ustępował. Być może nie byłby taki podejrzliwy, gdyby nie było z nimi Dana, który chcąc nie chcąc wyglądał na rozbójnika.

Bliźnięta wyrwały się, żeby dołączyć do Grace, jednak nie miały już tyle szczęścia co ona. Mężczyzna złapał jedno z drugim za fraki, Willa w prawą garść, Nancy w lewą.

- Z przyjemnością was ugościmy, kiedy tylko nam wyjawicie powód waszych odwiedzin - powtórzył po raz enty.

Dan otworzył usta, ale Sherman go uprzedził:

- Naszą towarzyszkę zaatakował kot. Pomyśleliśmy, że moglibyście mieć coś, by opatrzyć rany.

- W porządku.

Poprowadził ich w stronę wielkiego domu.

- Jak to możliwe, że żadne pogłoski nie rozniosły się na wasz temat? - zapytał Sherman, w kieszeni zaciskając pięść, żeby nie rzucić się na którąś z upraw. Musiał czymś zająć umysł, a rozmowa była ku temu najlepszym rozwiązaniem. - To znaczy, słyszałem coś od czasu do czasu, ale nigdy w życiu bym nie podejrzewał, że macie tutaj... to. - Ostatnie słowo zaakcentował niemal z nabożną czcią. - Mówili, że mieszkacie na samym szczycie góry, a w spichlerzach macie jeszcze pozostałości leczniczych ziół... A droga tutaj, choć niebezpieczna, aż tak długa nie była... Jakim cudem ta wioska tuż pod wami nie jest opuszczona? Musieli zauważyć, że ludzie tu wchodzą i nie wracają.

Mnich wydał z siebie parsknięcie, które było chyba śmiechem.

- Właściwie odpowiedziałeś sobie sam na wszystkie pytania, chłopcze. W istocie bardzo długo mieliśmy zioła, ale też i nasiona. Jednak uprawa ziół, a drzew, krzewów i warzyw to zupełnie co innego. Długo studiowaliśmy księgi, a większość z nich musieliśmy najpierw jakoś zdobyć. To był bardzo długi proces. Gdy zaczęliśmy w końcu uprawy, zdarzało się, że ktoś do nas przychodził. Tylko że zostawał, by pracować z nami i jeść z nami. Ludzie cenią swoje życie, chłopcze. Widząc, jak kolejne osoby nie wracają z tej drogi, stworzyli sami pogłoskę na temat jej niebezpieczeństw. Za bardzo boją się też żywić nadzieję. Bardzo nam pomogli w ograniczaniu liczby gości. Nie dalibyśmy rady wykarmić całego narodu, ale jeśli tylko ktoś chce zostać, droga wolna. Pod warunkiem, że będzie pracował.

Weszli do środka, a całą ich uwagę przykuł stół pełen zdrowego jedzenia. Usiedli na krzesłach, bliźnięta od razu zaczęły pałaszować swoje talerze. Zwolniły dopiero, gdy je ostrzeżono, że jedząc w tym tempie, zaraz wszystko zwrócą.

W kącie jakaś kobieta brzdąkała na dziwnym strunowym instrumencie, pod nosem nucąc słowa. Daniel i Grace zaczęli od sałatki, drobne kawałki mięsa postanawiając zostawić na koniec. Rozpoznali jabłko, ale gruszki nie. Dla dziewczyny smakowała lepiej, niż malina.

Astrid i Sherman natomiast nie potrafili się zabrać do jedzenia, choć od rwącego głodu w żołądku, jaki wywołały widoki i zapachy, aż pobledli. Oboje myśleli sobie, że oto właśnie zasiadają do obiadu przy w pełni zastawionym stole, z ludźmi im przyjaznymi, w dużym, nieprzeludnionym domu. Zza okna widać drzewa owocowe, zieloną trawę, skały i szemrzący strumyk. Ludzie pracowali. Pracowali w ogrodzie, spokojnie, bez pośpiechu, o nic się nie martwiąc. Ktoś ochlapywał rozgrzane ciało wodą z ogromnej beczki.

Kupiec zestawił to z obrazem ze swojego dzieciństwa, kiedy obudził się pewnego dnia sam w ciasnym pokoju, gdzie mieszkał z rodzicami. W desce na ścianie wyżłobili trzy słowa: "Nie mamy jedzenia". Nigdy więcej ich nie zobaczył. Po raz pierwszy łaził sam po całym mieście, aż zawędrował do opuszczonego z pozoru klasztoru. Tam go wychowały obce kobiety. Wiele z nich zmarło, nim dorósł na tyle, by móc się podjąć pracy, którą sobie wymarzył. Z głodu, od chorób, które łatwo było złapać w zimnych murach, z wycieńczenia, bo robiły wszystko, by jakoś zarobić, by zdobyć jedzenie. I choć potem dzielił się z nimi czym mógł, niedawno odeszła ostatnia z nich. Ta, która przytulała go mocniej, niż rodzice kiedykolwiek to zrobili; która głaskała go po głowie z większym uczuciem, niż oni. Wiedział, że był dla nich ciężarem, kolejną gębą do wykarmienia, a nawet nie mógł im specjalnie pomóc, bo nie umiał kraść. Czasami myślał o ucieczce, ale za bardzo się bał.

Teraz myślał o tym, co by powiedziały zakonnice, gdyby postawił przed nimi taki talerz. Jak ubrałyby w słowa swoją dumę. Serce ścisnęło mu się na wspomnienie szczerych, ciepłych, choć wymęczonych uśmiechów.

Astrid nie myślała, że takie miejsca mogą jeszcze istnieć. Widząc ten dobrobyt, nie mogła nie porównać tego do ulicznych warunków, zarzynania się o ochłapy, deptania ludzkich szczątków, kopania żebraków, którzy chwytają za nogi, wszechobecnego wrzasku, ryku, płaczu dzieci. Mięsa w miastach brakuje najbardziej. Niektórzy mówią, że są tacy, którzy przyjmują od matek ich niemowlaki, płacą im za nie, a potem...

Rodzą się, by umrzeć.

Świat oszalał. Nie było miejsca nieskażonego - tak jej się wydawało. A jednak siedziała tutaj. Tak kiedyś chyba wyglądał ten świat. Zielony, płodny, przyjazny... Dlaczego musiała żyć w tych czasach znieczulicy, głodu, cierpienia, opuszczenia? Jak ich przodkowie mogli do tego doprowadzić? Jak mogli stracić to wszystko, zniszczyć, zaprzepaścić?

Łzy stanęły w jej oczach, pokręciła głową. Sherman wyciągnął do niej rękę, lekko wsunął swoją dłoń w jej i splótł palce. Spojrzała na niego z ukosa. Próbował się uśmiechnąć.

- Smacznego.

Zacieśniła uścisk. Ten gest znaczył dla niego więcej, niż jakiekolwiek słowa.

- Nie ma słów, które mogłyby wyrazić naszą wdzięczność - odezwał się Dan z powagą, patrząc na mnicha.

- "Dziękuję" zupełnie wystarczy.

Uścisnęli sobie dłonie.

- Dziękujemy! - Bliźnięta chętnie wyrwały się do tego zadania.

Frontowe drzwi zatrzasnęły się z hukiem, gdy ktoś wszedł.

- Szefie, konewkę rozwalili, trzeba coś skombinować... O, nowi goście?

Astrid momentalnie cała zesztywniała, gdy rozpoznała ten głos. "Niemożliwe" - kołatało jej w głowie. Chciała się odwrócić, upewnić się, ale się bała. Gdy "szef" poszedł rozmawiać z przybyłym, dziewczyna złapała Shermana za nadgarstek i wbiła w niego uporczywy wzrok zielonych oczu.

- Jak on wygląda? - zapytała szeptem.

- Ten, co przyszedł? - Gdy skinęła głową, zmarszczył brwi, ale go opisał: - Niespecjalnie wysoki, wąskie ramiona, brązowe włosy i oczy... Nie, zielone chyba... Trudno powiedzieć, nie widzę dobrze. Wygląda gdzieś na niecałe trzydzieści lat.

- Ma pieprzyk na prawym policzku? - jeszcze bardziej zniżyła głos.

- Ma. Znasz go? - zdziwił się chłopak. Nagle wydał z siebie dziwny okrzyk i złapał nieporęcznie dziewczynę, pod którą ugięły się kolana. - Kto to jest, Astrid?

Rozmowy obok ucichły. W pomieszczeniu zapadła dziwna cisza.

- Astrid? - to odezwał się przybysz.

Astrid odwróciła się w końcu przodem do mężczyzny. Powoli przeniosła spojrzenie z jego butów na twarz. Wciągnęła w płuca ze świstem powietrze. Zmienił się, ale bez wątpliwości to był on. To ten...

- Ty żyjesz! - zawołał i wyciągnął ramiona, jakby chciał ją przytulić, na co ona od razu odskoczyła.

- Christopher - wycedziła przez zęby. - Ty... zdrajco! - Głos przesycony nienawiścią, ton drżący. - Jak śmiesz wyciągać do mnie ramiona?

Christopher wykrzywił twarz w grymasie bólu.

- Byłeś tutaj przez te wszystkie lata?

Zacisnął usta.

- Byłeś?!

- Przestań, proszę...

- Przestań? - Tak długo wstrzymywane łzy spłynęły po jej policzkach. - Zostawiłeś mnie. Mama zmarła, tata zmarł, a ty po tym wszystkim po prostu mnie zostawiłeś! Bez słowa, niczego. Szukałam cię, wiesz? Myślałam, że zdechłeś gdzieś na ulicy, że zgonnik cię usunął... Dlaczego po mnie nie wróciłeś?

- To jej chłopak? - szepnął Will do siostry.

- Niee, za stary chyba - odpowiedziała cicho blondynka.

- Gusta są różne - mruknął łowca, krzyżując ramiona. Bliźnięta spojrzały na niego z odrazą na twarzy.

- Fuuu - zawyli obydwoje naraz.

- Bałem się...

- Bałeś się?! - prychnęła, podchodząc nagle do niego i uderzając go w pierś. - To musiało być straszne przeżycie, bać się w tym zielonym zakątku, obżerając się owocami! Dlaczego po mnie nie wróciłeś? Czego tak się bałeś, co?

- Że to miejsce się rozpłynie jak sen - wyszeptał prawie niesłyszalnie. - Że zachoruję, kiedy akurat znalazłem taką przystań.

- Dziesięć lat. Nikt, nigdy w życiu, nie zdradził mnie tak, jak ty.

Pamiętała, jak wiele razy zasłonił ją własnym ciałem, kiedy matka się denerwowała, kiedy dostawali baty za kradzież; ile razy brał ją na barana, żeby nie musiała się podduszać w tłumie, chociaż ledwo sam stał na nogach; pamiętała, jak plótł jej warkoczyki, kiedy rodzice się kłócili i jak śpiewał jej do snu. Osiem lat się nią opiekował. Przed i po tym, jak rodzice odeszli. Najwyraźniej potrzebował wtedy tego - opieki nad osobą, która dziękowała mu uśmiechem i przytulaniem. Potem, kiedy postawiono mu jedzenie pod nos, dano czyste ubrania i możliwość przemycia się, zapomniał o niej jak najszybciej. Bał się. Obraz jej odważnego, opiekuńczego, ciepłego brata rozbił się, ukazując zwykłego tchórza.

- Ja bym po ciebie wróciła.

Minęła go i wyszła z domu, trzaskając drzwiami, aż wszyscy podskoczyli. Christopher przejechał dłonią po twarzy, a widząc, że bliźnięta wlepiają w niego zniesmaczone spojrzenia, warknął na nie:

- Czego się gapicie?

- Jesteś do dupy - opowiedziały chórem, wcześniej doszedłszy wraz z Danem do wniosku, że był albo przyjacielem albo bratem Astrid.

Mężczyzna pokręcił głową i poszedł gdzieś w głąb budynku. Mnich odchrząknął.

- Cóż, może zajmiemy się w końcu opatrzeniem cię, koleżanko?

Dan siedział na ganku i w milczeniu obserwował malujący się przed nim krajobraz, bawiąc się zerwanym źdźbłem trawy. Grace stała przy oknie, wyglądając przez nie ni to ze smutnym, ni szczęśliwym uśmiechem. Sherman dołączył do siedzącej na kamieniu Astrid, szczypiącej się bez przerwy po dłoniach, a Will pilnował siostry. Mnich zaprowadził ich na górę do pomieszczenia pachnącego ziołami i lekami. Nancy rozsiadła się na wysokim krześle i z zainteresowaniem śledziła każdy ruch mężczyzny, a nie było ich wiele. Wpierw skierował się do szafki, wyjął z niej niewielki słoiczek i coś, co przypominało małą, białą szmatkę. Zanurzył ją w płynie wewnątrz naczynia i zwrócił się do dziewczyny:

- Musisz zdjąć przepaskę.

Po co robiła prowizoryczną przepaskę na oko, skoro miała ją teraz zdejmować?

- Nie mogę - oznajmiła twardo.

- Dlaczego?

- Bo nie może - nadszedł z pomocnym wytłumaczeniem jej brat.

Mnich chwilę milczał. Zdawało się, że głęboko nad czymś myśli, aczkolwiek trudno było wywnioskować, czy czasami nie zaciska ze złości zębów, bo kaptur wciąż zasłaniał jego twarz.

- Co wam się stało w oczy? - zapytał, przysuwając sobie drugie krzesło i powoli na nim siadając. Jego głos brzmiał twardo i nieustępliwie. Nie mieli wątpliwości, że nie udzieliwszy odpowiedzi, zostaną zwyczajnie wyrzuceni, a co najmniej nie udzieli im pomocy.

- Zaatakowano was?

Pokręcili głowami.

- Dopadła was choroba?

Znów pokręcili, tym razem mniej zdecydowanie.

- Więc słucham. W tym azylu nie ma tajemnic. One niszczą ludzi, porządek i spokój miejsca. Jeśli pragniecie...

Bliźnięta skinęły sobie głowami i jednocześnie zdjęły przepaski. Mężczyzna zerwał się na równe nogi. Nie wiadomo, czy z szoku i niedowierzania czy raczej strachu lub obrzydzenia. Uklęknął na jedną nogę, odłożył słój na stolik obok i ścisnął ramiona dzieci.

- Nigdy bym nie przypuszczał, że dane mi jeszcze będzie ujrzeć takie oczy - mówił niemal ze wzruszeniem. - Macie pojęcie, jak wielki dar posiadacie?

- Dar? - prychnął Will.

- To przekleństwo.

- Tylko dlatego, że ludzie tego nie rozumieją, nie znaczy, że jest przekleństwem. To rzadki dar widzenia i wyczuwania, słuchania tego, co jest dla wszystkich innych nieuchwytne, katastrof i złych zamiarów, których nawet najczulsze zwierzęta nie potrafią wywęszyć. Wyobrażam sobie, przez co musieliście przejść. Jednak całe zło nie działo się z waszej przyczyny; po prostu wy pojawialiście się tam, gdzie ono powstawało, przyciąga was ono jak magnes, to nie jest coś, czemu da się oprzeć i nic dziwnego, że nie potrafiliście tego wychwycić. - Mnich zdjął kaptur, a bliźnięta wciągnęły ze świstem powietrze. - Możecie zobaczyć to, co się ma wydarzyć. Możecie to odczuć fizycznie. Dźwięk, dotyk, nawet zapach może to wywołać.

Zobaczyły łysą głowę i niezmiernie starą twarz, usianą setkami zmarszczek i pieprzyków, jakby to była mapa z gęstą siecią dróg i miejscowościami. I choć głos miał w brzmieniu młody jak trzydziestolatek, nie to ich najbardziej zszokowało, a jego para rubinowych oczu, których nie obrastała nawet jedna rzęsa. Spod łysych powiek patrzył na nich człowiek zdawałoby się nie z tej ziemi, sprzeczny sam w sobie, a jednak dziwacznie harmonijny. Wyglądał trochę tak, jakby ktoś go posklejał z części różnych osób; dobrotliwa twarz nie pasowała do przerażających oczu, tak jak głos ani do jednego, ani drugiego.

- Dlaczego naprawdę tutaj przybyliście? Wiem, że nie jesteście stąd. Znam każdego mieszkańca z osobna tej wioski. Czego szukacie?

Próbowały odpowiedzieć, ale wciąż jeszcze nie wyszły z szoku. Dopiero Will po paru minutach się otrząsnął - dosłownie, bo zarzucił głową na boki, zabujał czarnymi lokami.

- Przyszliśmy po trupioszatkę.

Mężczyzna narzucił z powrotem kaptur na głowę, zdążyli jednak zauważyć, jak marszczy brwi.

- Do czego potrzebujecie trującej rośliny?

- Jest trująca? - zdziwił się chłopiec i spojrzał na blondynkę, ale ta tylko wzruszyła ramionami. Nic o tym nie wiedziała.

- Do czego? - naciskał mnich.

- Opatrz pan siostrę, to zejdziemy na dół i to przedyskutujemy - powiedział hardo brunet.

- Kamień filozoficzny! - wykrzyknął mnich, uderzając pięścią w stół. - Do reszty poszaleliście!

- Profesor z naszego miasta wiele lat prowadził nad nim badania i udało mu się... - próbował tłumaczyć Sherman, co nie było łatwe, gdyż jego rozmówca chodził w tę i z powrotem po pokoju i zdawał się go nie słuchać.

- Udało mu się! - zawołał kpiąco. - Ach, nie jemu pierwszemu! Wielu profesorom "udało się" stworzyć recepturę! Wszystkie jednak wyglądały tak samo, wiesz czemu?

Kupiec milczał, zaciskając usta.

- Bo czerpali ze skradzionej nam wieki temu księgi. Księgi chronionej setki lat z tego właśnie jednego powodu - krwawego kamienia!

- Mówże do rzeczy, człowieku - zdenerwował się Dan. - O co chodzi z tym "krwawym kamieniem"?

- Nazwa powinna wam wszystko powiedzieć. Wasz cały "kamień filozoficzny" potrzebuje przede wszystkim jednego składnika. A jest nim ludzkie życie. I to nie jedno, nie dwa, a setki, tysiące istnień muszą stracić życie. To już nie nauka, a okultyzm.

- Falk się tym nie para... - próbował wmówić sobie chłopak, ale bez żadnego przekonania. Pobladł na twarzy.

Łowca odchylił się na oparcie.

- Wiedziałem, że nie można mu ufać, ale nigdy bym nie pomyślał... - urwał, zaciskając pięść. - Nagle wszystko nabiera sensu. Te podejrzane typki...

- Widziałem ogień - odezwał się zachrypniętymi głosem Will. - I słyszałem, że ludzie płoną, a ogień sięga nieba...

Nancy spojrzała na swoją dłoń, gdzie jeszcze miała ślad po złapaniu naszyjnika z zębami. Przyłożyła ją do piersi.

- Czy oni wszyscy... zginą przez nas? - zapytała cicho.

Nikt jej nie odpowiedział.